Voor veel volwassenen is de vraag of ze kinderen willen een diepe, persoonlijke overweging. Maar in een tijdperk waarin de gevolgen van klimaatverandering steeds zichtbaarder worden, wordt deze keuze nog complexer. Naast de gebruikelijke overwegingen rondom carrière, financiën en persoonlijke ambities, speelt nu ook een grotere vraag mee: Wat voor toekomst kunnen we onze kinderen bieden in een wereld met een klimaatcrisis?
Klimaatverandering is niet langer een abstract probleem van de verre toekomst; het is een realiteit die al invloed heeft op onze ecosystemen, economieën en samenlevingen. Veel jonge mensen worstelen met de gedachte dat de wereld waarin hun kinderen opgroeien wellicht minder veilig en stabiel zal zijn dan die waarin zij zelf zijn grootgebracht.
Droogtes, overstromingen en extreme temperaturen worden steeds normaler, en wetenschappers waarschuwen dat de gevolgen van de opwarming van de aarde zullen verergeren als we onze levensstijl en economie niet aanpassen. Deze scenario's maken de keuze om een kind op de wereld te zetten voor sommigen niet alleen een persoonlijke beslissing, maar ook een ethische vraag.
Veel volwassenen voelen een innerlijk conflict tussen hoop en angst. Aan de ene kant is er de overtuiging dat kinderen juist de dragers zijn van verandering, de nieuwe generatie die oplossingen kan vinden voor de problemen waarmee we nu worstelen. Aan de andere kant is er een groeiend gevoel van schuld en verantwoordelijkheid: is het eerlijk om een kind op de wereld te zetten als diezelfde wereld steeds onvoorspelbaarder wordt?
Klimaatangst, een gevoel van zorgen en wanhoop over de toestand van de planeet, speelt hierin een belangrijke rol. Sommigen besluiten hierdoor bewust kinderloos te blijven, omdat ze geloven dat het verminderen van de bevolkingsgroei de druk op de planeet kan verlichten. Anderen kiezen ervoor om maximaal één kind te krijgen of overwegen alternatieven zoals adoptie.
Er is geen "goed" of "fout" antwoord op de vraag of je kinderen moet krijgen in tijden van klimaatverandering. Het is een keuze die afhangt van persoonlijke waarden, omstandigheden en overtuigingen. Wat belangrijk is, is dat we eerlijk met onszelf en elkaar in gesprek gaan over deze thema's.
Of iemand besluit om kinderen te krijgen, kinderloos te blijven, of andere wegen te verkennen, één ding is zeker: de vraag over de toekomst van onze planeet en onze rol daarin wordt steeds urgenter. Hoe we kiezen om hiermee om te gaan, bepaalt niet alleen ons eigen pad, maar ook dat van toekomstige generaties.
Tinkerbell, een kunstenaar met een eigenzinnige kijk op het leven en onze planeet, heeft een bijzonder statement gemaakt in haar persoonlijke leven dat veel stof doet opwaaien. Ze koos ervoor om haar baarmoeder te laten verwijderen, niet vanuit medische noodzaak, maar als een bewuste, symbolische keuze tegen het krijgen van kinderen. Haar reden? Het verminderen van de ecologische voetafdruk die met kinderen gepaard gaat.
Er wordt gesproken over de onvermijdelijke belasting van de aarde door de groeiende bevolking, en Tinkerbell haalt de impact van overbevolking aan als reden voor haar keuze om geen kinderen te krijgen. De focus ligt vooral op de uitdagingen die de aarde te wachten staan, zoals overbevolking, uitputting van hulpbronnen en de onduurzame praktijken van de moderne landbouw.Wat echter opvallend is, is dat in deze documentaire weinig aandacht wordt besteed aan alternatieve oplossingen die de ecologische voetafdruk kunnen verminderen, zoals voedselbossen, regeneratieve landbouw en andere duurzame praktijken. Die hebben die uitputtinglijke bronnen niet nodig.
Wat je ook van haar keuze vindt, Tinkerbell’s verhaal legt een belangrijke vraag op tafel: hoe ver zijn we bereid te gaan om onze impact op de planeet te verkleinen? Voor haar is het weglaten van een eigen kind een manier om een bijdrage te leveren aan het beschermen van de aarde. De titel van de documentaire, Save Our Children, weerspiegelt deze paradox: door geen kinderen te krijgen, wil ze bijdragen aan een leefbare wereld voor de kinderen die al bestaan.
De redenen die genoemd zijn in de documentaire, spelen zeker. Maar de manier waarop we aan het boeren is ook zeker geen
Sommige kiezen om deze redenen alleen voor 1 kind. Correspondend schreef hier een stuk over.
Tegelijkertijd zijn er veel volwassenen die het ouderschap als een manier zien om iets positiefs bij te dragen. Door kinderen te leren over duurzaamheid, samenwerking en respect voor de natuur, kan deze generatie misschien een verschil maken. We moeten misschien minder gefixeerd zijn op het idee dat de ecologische voetafdruk van elk individu verkleind moet worden om klimaatverandering tegen te gaan, en meer naar de bredere bijdrage kijken die we leveren. Het is niet alleen de grootte van de voetafdruk die telt, maar ook de energie die we steken in het herstellen van de aarde, in het koesteren van de natuur en in het doorgeven van deze waarden aan onze kinderen.
Als ouders kunnen we bijdragen aan het groter geheel door het opvoeden van kinderen die begrijpen dat hun verantwoordelijkheid niet alleen ligt in het consumeren, maar ook in het herstellen van wat er beschadigd is. Kinderen die de schoonheid van de natuur zien en leren hoe ze die kunnen beschermen, zijn de leiders van morgen die helpen om een regeneratieve toekomst te creëren.
Het is zo belangrijk om te beseffen dat het leven, met al zijn complexiteit, schoonheid en uitdagingen, iets is om te omarmen in plaats van te verstoppen of ons ervoor te schamen. Er is geen enkele reden om ons schuldig of beschaamd te voelen over ons bestaan, onze keuzes of onze impact. We zijn hier, en dat op zich is al een waardevolle bijdrage aan de wereld.
Het "climate baby dilemma" is een onderwerp dat diep in onze tijd en de klimaatcrisis graaft, en het roept vragen op over de toekomst, de impact van onze keuzes en wat het betekent om kinderen te krijgen in een wereld die onder druk staat. In de documentaire waarin vrouwen en moeders vertellen over hun keuzes om al dan niet kinderen te krijgen, komen verschillende perspectieven naar voren. Sommigen besluiten bewust om geen kinderen te nemen uit bezorgdheid voor de klimaatverandering, terwijl anderen het juist als hun plicht zien om het leven door te geven, ondanks de uitdagingen die de wereld ondergaat.
Een bijzonder krachtig moment in de documentaire komt van een inheemse vrouw die haar beslissing om kinderen te krijgen vanuit een diep cultureel perspectief benadert. Ze zegt: "Als ik geen kinderen had genomen, dan hadden de anderen gewonnen. We hebben onze cultuur kunnen doorgeven, we hebben gewonnen, door altijd het leven te blijven doorgeven." Dit moment raakt een belangrijke snaar, omdat het niet alleen gaat over de individuele keuze om kinderen te krijgen, maar ook over het grotere geheel van cultuur, gemeenschap en het behoud van een manier van leven die door generaties heen is doorgegeven.
Het idee dat het "doorgeven van het leven" een vorm van verzet is tegen de dreigingen van de wereld – of het nu gaat om klimaatverandering of culturele ondergang – is diepgeworteld in het idee van continuïteit. Inheemse gemeenschappen hebben vaak een hechte band met hun land, cultuur en tradities, en het doorgeven van deze kennis en ervaringen aan de volgende generatie wordt gezien als een manier om deze te behouden en te beschermen. Maar, zoals de inheemse vrouw in de documentaire zo mooi zegt, het is ook een keuze die verband houdt met iets diepers – het doorgeven van cultuur, identiteit en het leven zelf. Het is een keuze die niet alleen kijkt naar de problemen van vandaag, maar ook naar de veerkracht en kracht van het leven dat we creëren voor de toekomst.
Eetbare Wildernis
is een project van:
Annick Gaarthuis
Arthur koolkwartier 29
6711 VH Ede
KVK:64842517
Btw: nl002226430B75
Bij vragen over je bestelling kun je mailen met info(at)eetbarewildernis.nl of
via sms (niet bellen) +31 (0)6 - 19823287
Werkdagen zijn ma t/m woe van 10:00 tot 17:00