Van kunstenaarschap naar permacultuur

Liefde voor natuur

Ik heb altijd een enorme passie gehad voor de natuur en voor creatie. Als kind kon ik urenlang gefascineerd kijken naar hoe mieren zandkorrels verplaatsen, hoe de wereld in beweging was, zelfs in de kleinste details. Dat gevoel van verwondering heeft me nooit losgelaten. Denk aan het moment van de schemering, hoe licht de kleuren van de wereld verandert, of hoe water subtiel reageert op de wind.

Tijdens mijn tijd aan de kunstacademie kreeg ik de ruimte om die fascinatie verder te onderzoeken. Kunstenaarschap gaf me een manier om mijn liefde voor de natuur en het proces van creëren samen te brengen. Maar na verloop van tijd begon ik me af te vragen of er meer manieren waren om die verbinding met de natuur te verdiepen, of ik ook actief kon bijdragen aan een duurzamere en harmonieuzere wereld. 

Als de antwoorden kinderlijk simpel zijn, waarom doen we het dan niet?

Pionieren is soms een lange adem hebben.

Als we deze wereld zelf vormgeven, waarom maken we er dan niet een paradijs van op aarde? Die vraag liet me niet los tijdens mijn permacultuuropleiding. Sommige oplossingen leken zo eenvoudig dat het bijna kinderlijk simpel voelde. Als er genoeg voor iedereen kan zijn, in harmonie met de natuur, waarom is dat dan nu niet?

Toch bleef ik worstelen: Wat houdt ons tegen om deze simpele waarheden te omarmen? Als het echt zo simpel was, waarom zag de wereld er dan niet zo uit? Die gedachten werden een barrière, een innerlijke stem die me influisterde dat mijn dromen niet haalbaar waren.

Loslaten van oude patronen en systemen.

Langzaam begon ik te beseffen dat mijn grootste obstakels niet extern waren, maar binnenin mij zaten. Stemmen in mijn hoofd fluisterden: Dit kan niet. Zo werkt de wereld niet. Je hebt daar geen geld voor. Het waren soms logische argumenten, maar vooral diepgewortelde overtuigingen die me gevangen hielden.

Wat ik ontdekte, is dat echte verandering begint bij onszelf — en bij het loslaten van die oude overtuigingen. Dat klinkt eenvoudig, maar het vraagt moed en geduld. Voor mij was er een sleutel: inspiratie. Door anderen te zien die al met overtuiging en liefde een nieuwe weg insloegen, kreeg ik het vertrouwen dat het wél kon. Zij maakten het mogelijk om te geloven: Misschien kan ik dit ook.

Succesvolle crowdfundingscampagne

Pionieren is soms een lange adem hebben.

In de zomer van 2023 was het boek bijna klaar en startte Annick een crowdfundingscampagne om de kosten voor het laten drukken en uitgeven van haar boek te dekken. ‘Ik merkte al snel dat ik een groot bereik had, dat veel mensen geïnteresseerd waren en me graag wilden helpen.’ Het benodigde bedrag was al in korte tijd binnen, dus kon ‘Eetbare Wildernis’ worden geproduceerd. Annick begint te stralen als ze over de inhoud van haar boek vertelt. ‘In mijn boek neem ik kinderen echt mee in de wereld van permacultuur. Ik vertel ze met behulp van kleurrijke illustraties alles over bodemleven, composteren, voedselbossen en nog veel meer.’ De boeken zijn door heel Nederland verkocht en worden op tal van plekken gebruikt. ‘Ik vind het zo leuk om berichten te ontvangen van mensen die ermee aan de slag zijn gegaan op hun school, bij de bso of bijvoorbeeld in de wijk.’

Buurtvoedselbos Wildegaard

Ondertussen is Annick alweer aan haar volgende project begonnen: een voedselbos bij haar in de buurt in Ede. ‘Het terrein stond al jaren leeg, met hele hoge brandnetels, dus we moesten met een groep mensen hard aan de slag. En als je daar dan bezig bent, zien andere mensen je ook. Ze stellen vragen, willen misschien een keertje helpen. Zo merk je al snel dat een project als dit voor saamhorigheid en verbinding zorgt. Iedereen kan iets bijdragen, en je kunt zoveel van elkaar en de natuur leren. Bovendien is samen bomen planten ook gewoon hartstikke gezellig.’ Het voedselbos wordt de komende tijd verder opgebouwd. Eén ding is zeker: er komt sowieso een kindermoestuin, waar uiteraard Annicks boek bij wordt gebruikt. Zo komen we ook weer terug bij de kern van haar verhaal. ‘Van mij mag elke woonwijk omringt worden door natuur’, glimlacht Annick. ‘Zodat mensen meer in aanraking komen met bloemen, planten, bomen en al het moois dat de natuur te bieden heeft. Dat is goed voor iedereen.’